Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Γενοκτονία Ποντίων. Μια από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες του αιώνα μας

Από: http://www.pontos-news.gr/permalink/11869.html

genoktonia_281607231.jpg
Γενοκτονία Ποντίων. Μια από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες του αιώνα μας. Η γενοκτονία των Ποντίων έλαβε χώρα κατά την περίοδο (1916-1923) και είχε ως τραγικό επακόλουθο την φρικιαστική δολοφονία 353.000 ανθρώπων.
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Στίγμα ανεξάλειπτο στην ιστορική εκπόρευση του ελληνισμού, η γενοκτονία των Ποντίων αποτελεί μια απο τις οδυνηρότερες στιγμές μας, υπονίζοντας με εγκαυστικό τρόπο, το προαιώνιο μίσος των Τούρκων για τους Έλληνες, αλλά και την βίαια και αιμοσταγή ιστορική τους παρουσία. Πολύ έγλωττα εδώ τα λόγια του Αμερικανού πρόξενου στην Σμύρνη Τζών Χόρτον «Απο άκρου εις άκρον σε όλη την τουρκική επικράτεια, πάντα υπήρχε μια κηλίδα αίματος για να θυμίζει την βάρβαρη παρουσία τους». Η γενοκτονία των Ποντίων έλαβε χώρα κατά την περίοδο (1916-1923) και είχε ως τραγικό επακόλουθο την φρικιαστική δολοφονία 353.000 ανθρώπων, στην δεύτερη μεγαλύτερη γενοκτονία του αιώνα μας. Αλλά ας επιχειρήσουμε μια προσέγγιση στον όρο γενοκτονία. Ο όρος αυτός εισήχθη με επίσημο τρόπο στο δημόσιο διάλογο, μέσα απο την ιστορική δίκη της Νυρεμβέργης, που εκδίκασε τα εγκλήματα πολέμου της ναζιστικής ηγεσίας το 1945. Και ο όρος αποδίδει την μεθοδευμένη εξολόθρευση μιας φυλετικής, θρησκευτικής, ή εθνικής ομάδας. Αποτελεί ένα έγκλημα ειρηνικής περιόδου.Το κίνητρο για την γενοκτονία μιας ομάδας δεν είναι η εμπλοκή της σε πολεμικές ενέργειες, αλλά τα εθνικά, φυλετικά ή θρησκευτικά χαρακτηριστικά που φέρει. Και στην προκείμενη πρίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, η ιδιότητα που επέσυρε την δολοφονία τους ήταν ότι ήσαν έλληνες και χριστανοί. Ας δούμε όμως εξελικτικά την πορεία του ποντιακού ελληνισμού, μέχρι την διάπραξη της γεντοκτονικής εξόντωσής του.

Απαρχή της εξόντωσης των Ελλήνων του Πόντου, είναι η άλωση της Κωνσταντινούπολης. Επτά χρόνια αργότερα απο την άλωση της πόλης, θα ακολουθήσει η άλωση της Τραπεζούντας το 1461. Απο αυτό το ιστορικό ορόσημο θα ξεκινήσουν οι βιαιότητες, οι διωγμοί, η θρησκευτική τρομοκρατία, η εθνολογική αλοίωση με τις αλλεπάλληλες προσπάθειες εξσιλαμισμού, οι σφαγές, μέχρι να φτάσουμε στην κορύφωση της δραματικής εξόντωσης του ελληνισμού των Ποντίων, με την φρικιαστική γενοκτονία του. Η υποδούλωση του Πόντου μπορεί ιστορικά να χωριστεί σε τρείς περιόδους. Η πρώτη περίοδος εκκινά με την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 και αποπερατώνεται στα μέσα του 17-ου αιώνα. Σ΄αυτά τα ιστορικά όρια οι Τούρκοι υιοθετούν μια σχετικά παθητική στάση έναντι των ελλήνων του Πόντου.

Η δεύτερη περίοδος εκκινά στα μέσα του 17-ου αιώνα και εκτείνεται μέχρι το τέλος του πρώτου ρωσοτουρκικού πολέμου. Χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της περιόδου σ΄ ότι αφορά την συμπεριφορά των Τούρκών, είναι η θρησκευτική βία που ασκούν στους χριστιανικούς πληθυσμούς του Πόντου και κατατείνει στον εξισλαμισμό των  Ελλήνων. Και πράγματι σε σημαντικό βαθμό, οι Τούρκοι κατορθώνουν να εξισλαμήσουν ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνισμού, προσβλέπο-ντας στην πολιτική ποδηγέτηση των ελλήνων του Πόντου.

Η τρίτη και τελευταία περίοδος αποπερατώνεται το 1922 όπου και κλιμακώνεται η γενοκτονία και επιμερίζεται σε δυο υποπεριόδους. Η πρώτη υποπερίοδος εκκινά με την συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή το 1774. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι η μεθοδευμένη προσπάθεια των διοικητικών αρχών της Τουρκίας να εφαρμόζουν αντιδημοκρατικούς νόμους εις βάρος των ελλήνων, με στόχο την παρεμπόδιση της ελεύθερης ανάπτυξης και δημιουργικής παρουσίας τους στον Πόντο. Η δεύτερη υποπερίοδος εκκινά το 1908 και κύριο γνώρισμά της έχει την ραγδαία ανάπτυξη του τουρκικού πληθυσμού με γεωμετρική πρόοδο, στην περιοχή του Πόντου. Πάραυτα όλα τα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει απο την άλωση της Σαμψούντας, δεν έχουν επιφέρει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, που είναι η εκδίωξη και η εθνολογική αλοίωση του ελληνισμού του Πόντου. Έτσι το κίνημα των Νεοτούρκων με αρχηγό τιν χαρισματικό Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ που εν των μεταξύ έχει ανελιχθεί στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας, προβληματίζεται στην εφαρμογή της τελικής λύσης, που θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα και δεν είναι άλλη απο την συστηματική ομαδική δολοφονία των Ποντίων.

Το σχέδιο ωστόσο για την γενοκτονία των Ποντίων καταστρώνεται απο τους Νεότουρκους το 1911. Θα πραγματοποιηθεί την περίοδο του Α΄ παγκοσμίου πολέμου και θα ολοκληρωθεί απο τον ηγέτη των Νεοτούρκων Κεμάλ πασά, την περίοδο (1919-1923). Η απόφαση του σχεδίου της δολοφονίας των Ποντίων θα ληφθεί το 1911 στη Θεσσαλονίκη – τραγική ειρωνεία – στο διεξαχθέν Συνέδριο του Νεοτουρκικού Κομιτάτου «Ένωση και Πρόοδος», το οποίο είχε ιδρυθεί το 1889. Κεντρικό μέλημα της απόφασης του συνεδρίου τότε, ήταν η κάθαρση της  Μικράς Ασίας απο τις διάφορες εθνότητες και ο πλήρης έλεγχός της απο τους Νεότουρκους, που κατ΄επίφασιν ευαγγελίζονταν τον εκδημοκρατισμό και τις μεταρρυθμίσεις, στην υστερούσα Τουρκία του Σουλτάνου. Την αποφασισθείσα εθνοκάθαρση των Ποντίων, οι Νεότουρκοι θα την ξεκινήσουν με την αναγκαστική επιστράτευση όλου του ενεργού πληθυσμού των Ποντίων απο 15 έως 45 ετών, στα περίφημα «Τάγματα Εργασίας» (amele taburu). Με την μεθόδευση αυτή οι Τούρκοι έστελναν όσους δεν κατατάσσονταν στο στρατό, σε κατασκευαστικά έργα, οδοποιίας, γεφυριών, σε λατομεία, ορυχεία, εξορύξεις κ.λ.π. στα βάθη της ανατολής και εκεί τεχνηέντως τους εξόντωναν με την πείνα, τα βασασνιστήρια, τις κακουχίες και τη εξαντλητική και αδιάκοπη εργασία. Χιλιάδες Έλληνες κακοποιημένοι και εγκαταλελειμμένοι ζώντας και δουλεύοντας σε απάνθρωπες συνθήκες, άφησαν την τελευταία τους πνοή και τα κόκαλά τους, στα περιβόητα «τάγματα εργασίας». Τα «amele taburu» θεωρήθηκαν διεθνώς σαν η πιο μεθοδευμένη μαζική εξόντωση πληθυσμού τότε στην ανθρωπότητα και ονομάστηκαν χαρακτηρισικά «Λευκή Σφαγή» (Massacre Blanc).

Στο ίδιο μήκος κύμματος τρομοκρατίας οι Τούρκοι με έντεχνο τρόπο έθεταν δεσμευτικούς φραγμούς στους Έλληνες να ασκήσουν τα επαγγέλματά τους, ενώ απαγόρευαν συνάμα στους μουσουλμάνους να συνεργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες. Και προεβλέπετο ποινή απο τις στρατιωτικές αρχές, για όσους παρενέβαιναν τον νόμο. Ενώ την ηθική τρομοκρατία των Ελλήνων, συνόδευαν συγκροτημένες επιθέσεις στα ελληνικά χωριά, φόνοι, βιασμοί, ληστείες, απαγχονισμοί, και κάθε είδους βιαιοπραγία. Παρεπόμενο αυτών των εξοντωτικών μεθοδεύσεων που προμήνυαν και τις επερχόμενες μαζικές δολοφονίες, ήταν να εξαναγκαστούν πολλοί έλληνες να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες του Πόντου και των Μικρασιατικών παραλίων. Αλλά και σ΄αυτή την φυγή τους πρός την ελευθερία, οι Τούρκοι φρόντιζαν με καλοσχεδιασμένες μεθοδεύσεις να τους οδηγήσουν στο θάνατο. Τους απαγόρευαν κατά την φυγή τους, να πάρουν μαζί τους έστω και στοιχειώδη χρειαζούμενα για το ταξίδι απο τα υπάρχοντά τους. Το αποτέλεσμα άφευκτο. Πείνα, σωματική και ηθική εξάντληση, θάνατος. Σύνδρομη και διαπλαστική της δολοφονικής αυτής μεθόδευσης των Τούρκων είναι μια έκθεση της ελληνικής πρεσβείας του Ιουνίου του 1915 που αναφέρει «Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους. Οι περισσότεροι απ' αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα ...».

Εμφανής πρόθεση των Τούρκων ήταν με τις λεηλασίες, τους βιασμούς, τους πυρπολισμούς και την τρομοκρατία, να επιτύχουν την εθνολογική κάθαρση των ελληνικών περιοχών και να επιτευχθεί έτσι ο πλήρης εκτουρικισμός τους. Έχει σημάνει ήδη η ώρα του αφανισμού των Ελλήνων. Τραγικό ιστορικό ορόσημο το 1919, οπότε και ξεκινά ο μεθοδευμένος πολυεπίπεδος και περισσότερο βίαιος απο ποτέ, διωγμός των ελλήνων.

Στις 19 Μαίου ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στην Σαμψούντα και ξεκινά η δεύτερη βιαιότερη περίοδος της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού. Ο Κεμάλ που διψά για αίμα και διάστικτος απο μίσος εναντίων των ελλήνων καθώς είναι, με την αρωγή του νεοτουρκικού κομιτάτου, ιδρύει την μυστική οργάνωση «Mutafai Milliye»  και ενσπείρει το μίσος εναντίων των ελλήνων. Ρίχνονται τα σχέδια του ολοκληρωτικού αφανισμού του Ποντιακού ελληνισμού. Είχε παρέλθει το διάβα ολόκληρων αιώνων, μετά την ιστορικά οδυνηρή κατάληψη της Σαμψούντας  και ωστόσο είχαν μείνει άσβεστες οι εστίες του ελληνισμού στον Πόντο και την Ιωνία. Και τώρα μόλις σε λίγα χρόνια, ο Κεμάλ κατόρθωνε να αφανίσει τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας και μαζί τους έναν πολιτισμό που είχε αποτυπώσει αδρά τον ίσκιο του στην οικουμένη. Απέλπιδα οδός σωτηρίας για τους τραγικούς Έλληνες του Πόντου απέναντις στις φρυκαλέες βιαιότητες των Τούρκων εναντίον τους, ήταν η οργάνωση αντάρτικου και η καταφυγή στα βουνά για να τους πολεμήσουν. Και να προστατεύσουν έτσι στον βαθμό που ήταν εφικτό, τους αμάχους και τα γυναικόπαιδα. Και είναι βέβαιον ότι τα αθώμα θύματα της τουρκικής γενοκτονικής θηριωδίας, θα ήταν κατά πολύ περισσότερα, αν το γενναίο αντάρτικο που οργανώθηκε στα βουνά, απο ατόμητους ήρωες του Πόντου, δεν έθετε στοιχειω-δώς φραγμό στις αιμοσταγείς επελάσεις των Τούρκων στα ελληνικά χωριά.

Αφότου ο Κεμάλ ανήλθε στη εξουσία οι θηριωδίες των Τούρκων και οι διωγμοί προσέλαβαν πολύ μεγαλύτερη έκταση. Προκειμένου μάλιστα να διευκολυνθεί στο εθνοκτόνο κατά των ελλήνων έργο του, συστήνει στα χωριά του Πόντου τα περίφημα «έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας» παρωδία δικαστηρίων προφανώς, που με συνοπτικές διαδικασίες καταδίκαζαν τους τοπικούς ηγέτες των Ποντίων, ως «εχθρούς της Τουρκίας» και εν συνεχεία με τον μανδύα της νομιμοφάνειας τους οδηγούσαν στην εκτέλεση. Και δυστυχώς με την θανάτωση και των τελευταίων εναπομεινάντων εστιών αντίστασης, ο ποντιακός ελληνισμός όδευε στο τέλος του. Η φοβερή γενοκτονία στον Πόντο, ήταν απόρροια του σχεδίου του τουρκικού εθνικισμού για κάθαρση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, απο τις γηγενείς εθνότητες. Και το τρομερό αυτό σχέδιο ευοδώθηκε με την γενοκτονία των χριστιανικών λαών, των Ελλήνων και των Αρμενίων που για αιώνες ζούσαν σ΄αυτές τις περιοχές. Όσοι γλίτωσαν απο το φονικό λεπίδι των αιμοσταγών τσετών του Κεμάλ, εξωθήθηκαν σε βαίαη εγκατάλειψη των πατρογονικών τους εστιών στον Πόντο και στην Ιωνία. Ενώ για τους Κούρδους που συνέχισαν να μένουν στα εδάφη της οθωμανικής αυτοκρατορίας ως μουσουλμανικές εθνότητες, τους επεβλήθη ο αναγκαστικός εκτουρκισμός τους. Οι αριθμοί σ΄ ότι αφορά τους ελληνικούς πληθυσμούς στον Πόντο είναι πολύ εύγλωττοι και χαρακτηριστικοί των μαζικών φόνων-γενοκτονίας που έλαβαν χώρα. Λίγο πρίν τον Α΄παγκόσμιο πόλεμο ο Πόντος αριθμούσε 700.000 έλληνες. Και με το πέρας του 1923 είχαν δολοφονηθεί 353.000 άτομα.

Μια σημαντική παράμετρος που θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας στην τραγική γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού είναι ότι οι Ρώσοι συνέδραμαν πολιτικά το κίμημα των Νεοτούρκων και τον Κεμάλ, ιδίως κατά τα πρώτα στάδια της προσπάθειας εδαραίωσής τους. Η πολιτική αυτή στήριξη ίσως να ήταν στα πλαίσια της αμοιβαιότητας, δοθέντος ότι το παντουρκικό κίνημα που υπήρξε πολύ ανθηρό στην Σοβιετική Ένωση την περίοδο έκσπασης της Οκτωβριανής επανάστασης, προσέτρεξε ηθικά και πολιτικά την επανάσταση των Μπολσεβίκων. Παρείχαν λοιπόν πολιτική στήριξη οι Ρώσοι στους Νεοτούρκους, ενώ τους προμήθευαν, με όπλα, χρήματα, αλλά και στρατιωτική τεχνογνωσία με υψηλού επιπέδου στρατιωτικούς συμβούλους. Ο ιθύνων μάλιστα στρατιωτικά νούς της αντεπίθεσης των τουρκικών  στρατευμάτων εναντίον των ελληνικών το 1921, ήταν ο Μ. Φρούνζε στρατιωτικός εντεταλμένος των Ρώσων. Και μ΄ αυτή την έννοια οι μαρτυρίες του για τις σφαγές που έλαβαν χώρα έχουν ξεχωριστή βαρύτητα.

Με παραστατική ενάργεια λοιπόν ο Μ. Φρούνζε γράφει στην μαρτυρία του «Συναντήσαμε μια μικρή ομάδα από 60-70 Έλληνες, οι οποίοι μόλις είχαν καταθέσει τα όπλα. Όλοι τους είχαν εξαντληθεί στο έπακρο... Άλλοι έμοιαζαν κυριολεκτικά με σκελετούς. Αντί για ρούχα κρέμονταν από τους ώμους τους κάτι απίθανα κουρέλια. Στο κέντρο της ομάδας βρίσκονταν ένας ψηλός κι' αδύνατος παπάς, φορώντας το καλυμαύχι του... Φυσούσε κρύος αέρας και όλη η ομάδα κάτω από τα σπρωξίματα των συνοδών-στρατιωτών, κατευθυνόταν με πηδηματάκια προς τη Χάβζα. Μερικοί όταν μας αντίκρυσαν, άρχισαν να κλαίνε δυνατά ή μάλλον να ουρλιάζουν, μια και ο ήχος που ξέφευγε από τα στήθη τους, έμοιαζε περισσότερο με ουρλιαχτό κυνηγημένου ζώου». Σχολιάζοντας ακόμα ο Φρούνζε τις ωμότητες καις τους φόνους των τουρκικών αποσπασμάτων σημειώνει εστιάζοντας στην πολιτική του Τοπάλ Οσμάν «...όλη αυτή η πλούσια και πυκνοκατοικημένη περιοχή της Τουρκίας, ερημώθηκε σε απίστευτο βαθμό. Απ' όλο τον ελληνικό πληθυσμό των περιοχών της Σαμψούντας, της Σινώπης και της Αμάσειας απόμειναν μόνο μερικές ανταρτοομάδες που περιπλανιόντουσαν στα βουνά. Εκείνος που έγινε περισσότερο γνωστός για τις θηριωδίες του ήταν ο αρχηγός των Λαζών Οσμάν Αγάς, ο οποίος πέρασε δια πυρός και σιδήρου με την άγρια ορδή του όλη την περιοχή».

Για τους απίστευτης έκτασης φόνους που έλαβαν χώρα στην Σαμψούντα είχε ενημερωθεί και ο Ρώσος πρέσβης στην Άγκυρα Αράλοβ απο τον στρατηγό Φρούνζε. Ο τελευταίος του διεμήνυσε ότι είχε δει αμέτρητους έλληνες που είχαν δολοφονηθεί «βάρβαρα σκοτωμένους Έλληνες - γέρους, παιδιά, γυναίκες». Ενημέρωσε ακόμα τον Αράλοβ ότι θα έρχονταν αντιμέτωπος με πλήθος δολοφονημένων Ποντίων, τους οποίους είχαν βαίαια σύρει απο τα σπίτια τους στου δρόμους και τους είχαν φονεύσει εκεί. Ο σοβιετικός πρέσβης Αράλοβ προφανώς θορυβημένος και αισθανόμενος ενοχές για την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα, είχε θίξε το θέμα σε συνομιλία του με τον ίδιο τον Κεμάλ. Σημειώνει ο Αράλοβ αποκαλυπτικά «Του είπα (του Κεμάλ) για τις φρικτές σφαγές των Ελλήνων που είχε δει ο Φρούντζε και αργότερα εγώ ο ίδιος. Εχοντας υπ' όψη μου τη συμβουλή του Λένιν να μην θίξω την τουρκική εθνική φιλοτιμία, πρόσεχα πολύ τις λέξεις μου..." Ο Κεμάλ αντιπαρήλθε τις αρνητικές δοαπιστώσεις του Φρούνζε: "Ξέρω αυτές τις βαρβαρότητες. Είμαι κατά της βαρβαρότητας. Εχω δώσει διαταγές να μεταχειρίζονται τους Έλληνες αιχμαλώτους με καλό τρόπο... Πρέπει να καταλάβετε τον λαό μας. Είναι εξαγριωμένοι. Ποιοί πρέπει να κατηγορηθούν για αυτό; Εκείνοι που θέλουν να ιδρύσουν ένα "Ποντιακό κράτος" στην Τουρκία...».

Αλλά πολύ παραστατικός για τους ανηλεείς φόνους των Τούρκων κατά των Ποντίων είναι ο Φρούνζε στο βιβλίο του «Αναμνήσεις απο την Τουρκία». Σχολιάζει «Από τους 200.000 Έλληνες που ζούσανε στη Σαμψούντα, τη Σινώπη και την Αμάσεια έμειναν λίγοι μόνο αντάρτες που τριγυρίζουν στα βουνά. Το σύνολο σχεδόν των ηλικιωμένων, των γυναικών και των παιδιών εξορίστηκαν σε άλλες περιοχές με πολύ άχημες συνθήκες. Πληροφορήθηκα ότι οι Τσέτες του Οσμάν Αγά (σ.τ.σ. Τοπάλ Οσμάν) έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα. Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Έλληνες και Αρμένιους που βρήκαν μπροστά τους. γκρέμισαν όλες τις γέφυρες. Παντού υπήρχαν σημάδια γκρεμίσματος. Η διαδρομή από την πόλη Καβάκ προς το πέρασμα Χατζηλάρ θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου όσο θα ζω. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων συναντούσαμε μόνο πτώματα. Μόνο εγώ μέτρησα 58. Σ' ένα σημείο συναντήσαμε το πτώμα μιας ωταίας κοπέλλας. Της είχανε κόψει το κεφάλι και το τοποθέτησαν κοντά στο χέρι της. Σε κάποιο άλλο σημείο υπήρχε το πτώμα ενός άλλου ωραίου κοριτσιού, 7-8 χρονών, με ξανθά μαλιά και γυμνά πόδια. Φορούσε μόνο ένα παλιό πουκάμισο. Απ' ότι καταλάβαμε, το κοριτσάκι καθώς έκλαιγε, έχωσε το πρόσωπό του στο χώμα, δολοφονημένο από το κάρφωμα της λόγχης του φαντάρου».

Η ηθικά ειδεχθής δολοφονία του Ποντιακού ελληνισμού στίγμα ανεξάλειπτο για την πολιτισμένη ανθρωπότητα, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του μεθοδικά οργανωμένου σχεδίου, εξόντωσης όλων των μειονοτήτων, της πάλαι ποτέ παντοδύναμης οθωμανικής αυτοκρατορίας. Πολιτικό και στρατιωτικό σχέδιο που ξεκίνησε με τον πρώτο διωγμό του 1914 και αποπερατώθηκε με την συντριβή του ελληνισμού το 1922. Το τουρκικό κράτος ακόμα και σήμερα, έναν αιώνα περίπου απο το ασύλληπτο αυτό έγκλημα κατά των Ελλήνων, αρνείται εμμανώς να αναγνωρίσει την Γενοκτονία των Ποντίων, πολλώ μάλον που διατείνεται στην πολιτισμένη ανθρωπότητα, ότι έχει κάνει βήματα εκδημοκρατισμού, προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για να επιτύχει την ένταξή του στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Και όταν τα ιστορικά στοιχεία είναι αδιάσειστα για τις θηριωδίες, το μακελειό και τις σφαγιές που διέπραξε εναντίον των Ποντίων οι Τούρκοι, τα ερμηνεύει κυνικά ως παράπλευρες απώλειες του πολέμου. Η οδυνηρή ιστορική πραγματικότητα όμως είναι αδιάψευστη. Οι Τούρκοι κατά του Ποντιακού ελληνισμού διέπραξαν το δεύτερο μεγαλύτερο γενοκτονικό έγκλημα, που έλαβε ποτέ χώρα στην ανθρωπότητα.

Αλλά απελπιστικά καθυστερημένη έναντι του ιστορικού της χρέους πρός την πατρίδα και τον Ποντιακό ελληνισμό, υπήρξε και η μακαρίως υπνώτουσσα ελληνική πολιτεία, Που χαμένη μέσα στους δαιδάλους των λεπταίσθητων – και εν τέλει αναποτελεσματικών ως η ζωή αποδεικνύει, διότι παραφράσσοντας τον παροιμιόμυθο «Ο Τούρκος και αν εγέρασε και αν άλλαξε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε, ούτε την κεφαλή του» -  διπλωματικών ισορροπιών  και στα αβυσσαλέα ακόλουθα φοβικά της σύνδρομα, απέφευγε επιμελώς να αναγνωρίσει επίσημα των Γενοκτονία των Ποντίων. Χρειάστηκε να περάσουν οκτώ δεκαετίες και να φθάσουμε στο 1994, για να ψηφίσει στις 24 Φεβρουαρίου του 1994, την 19 Μαΐου ως ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των ελλήνων του Πόντου την περίοδο (1916-1923). Και έτσι έστω και καθυστηρημένα αποκατάστηθε ιστορικά το αδικοχαμένο αίμα του Ποντιακού ελληνισμού, που στα βάθη της Ασίας για αιώνες πολιτισμικά προβάδιζε και διεκήρυτε έργω και όχι λόγω, την ηθική και πνευματική ευημερία των Ελλήνων. Παράλληλα όμως αποκατάστάθηκε και η θρυμματισμμένη ιστορική ενότητα του ελληνισμού. Η άμβλυνση και ηθική απομείωση της οποίας, στόχευε ευθέως απο οργανωμένα εθνομηδενιστικά συμφέροντα του εξωτερικού – οι ρίζες των οποίων φθάνουν στα πολυπόλοκαμα, παγκόσμια χρηματοπιστωτικά δίκτυα διακυβέρνησης του σύγχρονου κόσμου – στην ιστορική και γεωγραφική συρρίκνωση του ελληνισμού. Αναδεικνύοντας με την αποκατάσταση αυτή για μια ακόμη φορά, σε έναν κόσμο διαρκώς εξελισσόμενο, ότι ο κενρικός πυρήνας της πνευματικής και πολιτισμικής του εκπόρευσης, είναι πάντα ελληνικός.

Οι Έλληνες του Πόντου, με τον μαρτυρικό τους θάνατο-Γενοκτονία στις προαιώνιες πατρογονικές εστίες της ευλογημένης γης του Πόντου και της Ιωνίας, διατράνω-σαν στην αχανή λεωφόρο του χρόνου, την πολιτισμική και πνευματική αλκή του ελληνισμού. Σήμερα πολύ περισσότερο απο ποτέ, που ο ελληνισμός κλυδωνίζεται απο την επαπειλούμενη οικονομική χρεοκοπία, με την επαγόμενη πολιτισμική και πνευματική μας κατάπτωση, οφείλουμε να αντλήσουμε ηθικές δυνάμεις, απο την ιστορικά μεγαλουργό παρουσία των Ελλήνων στα ιερά χώματα του Πόντου και να προβούμε σε μια δυναμική πολιτισμική και ηθικοπνευματική αντεπίθεση, στο ευρω-παϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι. Το οφείλουμε πάνω απο όλα στο ηρωϊκό αίμα των μαρτύρων του έθνους μας, των αλησμόνητων ακριτών της γλυκιάς πατρίδας του Πόντου. Το παρόν κείμενό, έχει δημοσιευτεί και σε εφημερίδες της Ηλείας.

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.

Πηγή: politikanet.gr

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Φίλες και Φίλοι σας ζητώ, χίλιες φορές συγνώμη. Όπου ανεπιθύμητα μηνύματα έχω στείλει.

Φίλες και Φίλοι σας ζητώ,
χίλιες φορές συγνώμη.
Όπου ανεπιθύμητα
μηνύματα έχω στείλει.

Όσοι με ανεχτήκατε,
χρόνια πολλά να ζείτε.
Το τελευταίο μήνυμα
διαβάζετε και πάει.

Όποιοι την ενημέρωση
που στέλνω επιθυμείτε,
να έρχεται αυτόματα
ή με κάποιο mail,
μηνυματάκι στείλτε μου,
τα γούστα σας να πείτε.
Να μη σας βρίσκω αδιάφορους
και σας ζαλίσω πάλι.

Με εκτίμηση,

Ιωάννης Μιχαηλίδης
pagemaster
michailidis.org@gmail.com

Ζούμε σε μια κατάσταση ( βάση Συντάγματος ) Προεδρευόμενης Δημοκρατίας, χωρίς την παρουσία του Προέδρου , μα ούτε και της Δημοκρατίας.


Μια από τα ίδια.

Δεν θα ήθελα να ασχοληθώ με ότι κάνουν ή λένε τα κόμματα θεωρώντας ότι έχουν πει κι έχουν δώσει αυτό που μπορούσαν να πουν και να δώσουν αυτές οι μορφές κομμάτων που μας έχουν φέρει σε αυτό το αδιέξοδο είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση.
Δεν μπόρεσα όμως ν’ αντισταθώ της πρόκλησης, καθώς διακρίνω ένα ακόμα παιχνίδι με στόχο την ορατή κοροϊδία και διαιώνιση της κομματικής τους τακτικής.

Το ένα κόμμα μιλά για μια νέα Ελλάδα, λες και κάτι κακό είχε η προηγούμενη που την εγκαταλείπει να πέσει στα βράχια. Αποδέχεται έτσι την αποτυχία της να την σώσει από την καταστροφή και ωθεί τον κόσμο να μην δώσει σημασία στους λάθος χειρισμούς που την κατάντησαν για εγκατάλειψη. Προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι έχει την ικανότητα να δημιουργήσει, ενώ το έμπρακτο πρόσφατο παράδειγμα αποδεικνύει ότι μόνο την καταστροφή γνωρίζει ως ικανότητα προσφοράς της … Απόδειξη η αποδοχή και η παρότρυνση από την ίδια να εγκαταλείψουμε την παλιά Ελλάδα.
Το δεύτερο κόμμα έχει κι αυτό μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς διαπιστώνεις εύκολα ότι εκεί λειτουργούν τα συγκοινωνούντα δοχεία. Με αυτό εννοώ ότι είναι ορατή η έλλειψη διάθεσης για κάτι διαφορετικό, καθώς δεν επιλέγει ως εκπροσώπους του κόμματος από τα μέλη του, νέους άφθαρτους ανθρώπους, αλλά επιτρέπει την εισβολή από αποτυχημένα στελέχη άλλων εξίσου αποτυχημένων και υπό διάλυση κομμάτων. Φυσικά δεν λογοδοτεί σε κανέναν για αυτή την ενέργεια , παρά μόνο λέει ότι αυτά τα εισαγόμενα στελέχη είναι από άλλου παπά ευαγγέλιο. Σε κανένα από τα μέλη του κόμματος δεν θα εξηγήσει γιατί θεωρεί απαραίτητη την παρουσία τους και δεν τα αφήνει στην μοίρα τους . Έτσι επαληθεύει την θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων και ότι αυτά τα κόμματα που υπάρχουν προσπαθούν να επανδρώνονται όχι με νέους και άφθαρτους , αλλά, ότι περισσεύει από τον έναν πάει στον άλλον για να μην χαθεί η γενιά. Τώρα πως πείθει τους ψηφοφόρους ότι θα κάνει κάτι διαφορετικό όταν το επανδρώνουν βουλευτές και στελέχη από ένα άλλο κόμμα που είναι υπό διύλιση , αν όχι διαλυμένο.
Τι να πω;
Ένα τρίτο κόμμα , παρουσιάζει όχι μόνο θεωρητικά την διάλυσή του αλλά και ορατά μετονομάζοντας τον χώρο του , προσπαθεί τώρα να εκβιάσει τους ψηφοφόρους παίζοντας επικίνδυνα με την νοημοσύνη του κόσμου, με διλήμματα.
Ένα παράξενο πολιτικό παιχνίδι με ένα άλλο κόμμα που λέει ότι εκπροσωπεί όλους τους πολιτικούς χώρους, αλλά οι βουλευτές όσο και τα ανώτατα στελέχη ( αν όχι όλα) προέρχονται από έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.
Κάποιο άλλο κόμμα, που το βάζουν στη φυλακή επειδή τους ενόχλησε η έντονη παρουσία του, χωρίς να προσφέρουν καμία δικαιολογία για τους λόγους που του επέτρεψαν να λάβει μέρος στις εκλογές και να εκπροσωπεί νόμιμα ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος. Ένα άλλο κόμμα που τώρα προσπαθεί να κερδίσει μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο την χαμένη αξιοπρέπειά του, μετά το ατόπημα του να συνεργαστεί με την υπάρχουσα κυβέρνηση, ενώ αρχικά είχε διαφωνήσει. Ένα νέο κόμμα που από το τίποτα βρέθηκε απότομα με μεγάλο ποσοστό και δημοσιότητα , χωρίς να προσφέρει κάτι διαφορετικό από τα άλλα κόμματα, παρά μόνο την οικονομική άνεση για προεκλογική περίοδο και φυσικά χωρίς να λέει πουθενά από πού και πως την έχει.
Ένα μπάχαλο που έχει να δώσει τελικά ένα ίδιο από τα ίδια ως αποτέλεσμα.
Θυμηθείτε το, εδώ θα ήμαστε.
Για να πάμε λίγο και στις Δημοτικές εκλογές…
Έχει κι εδώ μεγάλο ενδιαφέρον καθώς διαπιστώνουμε ότι κι εδώ υπάρχει το ίδιο παιχνίδι και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος αρνητικά.
Δήμαρχοι με αποτυχημένη πολιτική ανάπτυξης στον τόπο τους, να θέτουν ξανά υποψηφιότητα ή να μεταπηδούν στον περιφερικό τομέα.
Σύμβουλοι αυτών, να θέτουν υποψήφιοι ως Δήμαρχοι.
Πρώην Βουλευτές να κατεβαίνουν διεκδικώντας την θέση του Δημάρχου, άσχετα εάν το κόμμα απ΄ όπου προέρχονται ή τους συμπαραστέκεται, έχει δημιουργήσει την καταστροφική αυτή κατάσταση του τόπου.
Οι μεταγραφές πάνε κι έρχονται και το ποδόσφαιρο της κοινωνικής πολιτικής με τα πουλημένα παιχνίδια, είναι πλέον μια πραγματικότητα που την διακρίνει ακόμα και αόμματος.
Η δε συμμετοχή υποψήφιων σε ένα συνδυασμό είναι μια τεράστια κοροϊδία .
Θα ήταν καλύτερα να θεωρεί κάποιος πιο αξιοπρεπές για τον ίδιο να μην συμμετέχει σε μια λίστα εφημερίδας υποψηφίων παρά να συμμετέχει.
Κάποτε θα θεωρούσες τιμή να επιλέξει ένας αρχηγός ενός συνδυασμού την συμμετοχή σου .
Με αυτή την εξέλιξη των πραγμάτων, είναι τιμή σου να μην συμμετέχεις σε ένα ψηφοδέλτιο που έχει όψη τηλεφωνικού καταλόγου.
Εύχομαι να βγω ψεύτης, αλλά η άποψη μου είναι, πως με αυτή την τακτική , δεν θα αλλάξει τίποτα σε αυτό τον τόπο.
Ζούμε σε μια κατάσταση ( βάση Συντάγματος ) Προεδρευόμενης Δημοκρατίας, χωρίς την παρουσία του Προέδρου , μα ούτε και της Δημοκρατίας.
Την καταπάτηση αυτή του Συντάγματός μας, κανένα κόμμα δεν θα την αναφέρει είτε νέο είτε παλιό .
Χαράλαμπος Μπάστας
Ιδρυτής και πρόεδρος
Ενωμένη Κίνησης Ελλήνων.
( ΕΝ.Κ.Ε )
Ερευνητής συγγραφέας.

Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

Η αρχηγία ενός κόμματος.

Ο χρήστης Ζυγισε και Αποφασισε κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη Μπάστας Χάρης.
Δημοσιεύθηκε από Μπάστας Χάρης
 
 
Η αρχηγία ενός κόμματος.

Η αλήθεια είναι πως αφορμή για την ανάρτηση μου έδωσε η δήλωση ενός αρχηγού κόμματος.
Τον ρώτησε ο δημοσιογράφος τι θα κάνει, εάν δεν λάβει το προβλεπόμενο από τον ίδιο ποσοστό το κόμμα του, αλλά ένα πολύ χαμηλό ποσοστό.
Η απάντηση ήταν ότι θα καλέσει σε συνέδριο για να τεθεί θέμα αρχηγίας και άλλα.
Έκπληκτος διαπίστωσα ότι ο δημοσιογράφος έλαβε την απάντηση ως ικανοποιητική και δεν είχε συνέχεια η ερώτηση.

Την διπλωματική γλώσσα την χρησιμοποιούμε όταν απευθυνόμαστε σε κάποιους που κάνουν μια διαπραγμάτευση μαζί μας.
Έχει αρνητική ερμηνεία όταν κάνουμε χρήση της διπλωματίας, απέναντι σε συνεργάτες μας ή σε όσους ρωτούν θέματα που αφορούν τους συνεργάτες μας.
Όταν δηλαδή μας ρωτούν τι θα κάνουμε εμείς για κάτι και εμείς απαντούμε ότι θα δώσουμε το δικαίωμα να κάνουν οι άλλοι για εμάς ως απάντηση, είναι ένα θέμα που θέλει πολύ κουβέντα.
Το συνέδριο του κάθε κόμματος βάση καταστατικού, είναι το ανώτατο όργανο που ψηφίζει την διοικούσα επιτροπή.
Τους σύνεδρους τους έχουν επιλέξει οι τοπικές επιτροπές του κόμματος, αλλά το αποτέλεσμα της εκλογής τους είναι αποτέλεσμα μαγειρέματος της διοικούσας επιτροπής.
Πολλές φορές θα έλεγα πως τους συνέδρους τους κουβαλούν από τον τόπο τους απλά για να ψηφίσουν ή για να φανεί πως υπήρχαν ψηφοφόροι.
Με όλο αυτό θέλω να πω πως οι σύνεδροι είναι άνθρωποι του προέδρου που γνωρίζουν ότι πέφτοντας ο πρόεδρος θα πέσουν ίσως και οι ίδιοι, οπότε ακόμα και σε συνέδριο δεν θα υπάρχει καμιά αλλαγή και ακόμα περισσότερο όταν ο πρόεδρος, είναι και ο ιδρυτής του κόμματος.

Αυτή είναι μια μικρή έκθεση της σκληρής αλήθειας σχετικά με την λειτουργία των κομμάτων, αλλά και πόσο δύσκολο είναι τελικά να υπάρχει η εξουσία από την βάση στα κομματικά κατασκευάσματα αυτά, που ακολούθου πιστά της γραμμές , αντιγράφοντας το ένα τις αρχές καταστατικού του ενός από του άλλου.

Ποτέ σε αυτά τα κόμματα δεν θα αναλάβει την ευθύνη ο ίδιος ο αρχηγός με παραίτησή του, παρά μόνο εάν έχει εξασφαλίσει την ασφάλεια εκτίμησης που ζητά από τον αντικαταστάτη του.
Έτσι δεν θα παρατηρήσουμε ιδιαίτερες διαμάχες μετά από μια παραίτηση , ούτε σχίσματα που θα ωθούσαν το κόμμα σε διάλυση. Το κόμμα μπορεί να διαλυθεί μετά από ενέργειες του ίδιου του επόμενου προέδρου, με την επιμονή του για ολοκλήρωση των ενεργειών του προηγούμενου, που είχε απογοητεύσει τους ψηφοφόρους με τις ενέργειές του.
Ας εκθέσω λοιπόν την άποψή μου για τις ευθύνες που έχει ένας ιδρυτής, αλλά και ένας πρόεδρος κάποιου κόμματος.

Ο Ιδρυτής κάποιου κόμματος προτείνει μια άλλη μορφή κόμματος, όταν πιστεύει ότι δεν υπάρχει κάτι που αντιπροσωπεύει συγκεκριμένα προβλήματα του λαού ή δεν προσφέρει στο λαό την σωστή λύση δημιουργώντας διέξοδο από αυτά.
Ο πρόεδρος που αναλαμβάνει ένα κόμμα, φροντίζει να δημιουργηθεί όλη η δομή που αναφέρει το καταστατικό του κόμματος και να λειτουργεί αποδοτικά, υπακούοντας το καταστατικό που έχει σαν βάση του τα μέλη του κόμματος και όχι μόνο τον ίδιο.
Ο πρόεδρος πρέπει να δηλώνει παραίτηση εάν καταπατά τα άρθρα του καταστατικού και εάν δεν προσφέρει ωφέλιμο έργο στα μέλη του κόμματος, επιτρέποντας σε κάποιον άλλο να δημιουργήσει προϋποθέσεις για καλύτερο αποτέλεσμα.

Δεν πρέπει να είναι ο ίδιος αυτός που θα επιλέγει τα κατακάθια άλλων κομμάτων για συνεργασία με το κόμμα, αλλά να ακολουθεί τις υποδείξεις των μελών του κόμματος.
Ο πρόεδρος πρέπει να έχει υπόψη του την εμπιστοσύνη που του έχουν τα μέλη και να μην τα προδίδει με την πρώτη ευκαιρία χρησιμοποιώντας τα.
Να έχει την ευθύνη για κάθε ενέργειά του και να αναλαμβάνει την ευθύνη για τα λάθη του.

Εάν ακολουθούσαν τους κανόνες αυτούς οι πρόεδροι των κομμάτων, πολλοί πρόεδροι σήμερα θα ήταν στα σπίτια τους και πολλά κόμματα δεν θα υπήρχε η ανάγκη να δημιουργηθούν.
Δεν θα υπήρχε αυτός ο εξευτελισμός τους ως πολιτικοί φορείς που μπορούν να δώσουν μια λύση σε ένα λαό.

Εάν θέλεις να ξεχωρίσεις το άξιο από το ανάξιο, πρέπει πρώτα να ξεχωρίσεις το έντιμο από το ανέντιμο.
Εάν δεν υπερασπιστεί κάποιο κόμμα το δικό σας συμφέρον έμπρακτα, δεν είναι κόμμα ούτε και του Ελληνικού λαού, επειδή εσείς είσθε ο Ελληνικός λαός και όχι οι πρόεδροι των κομμάτων.

Χαράλαμπος Μπάστας
Ιδρυτής και πρόεδρος
Ενωμένη Κίνησης Ελλήνων.
( ΕΝ.Κ.Ε )
Ερευνητής συγγραφέας.
 
 

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Το εγώ, το εσύ και το εμείς.


Το εγώ, το εσύ και το εμείς.
Θα μπορούσε κάποιος να πει πως αυτό το θέμα δεν είναι κάτι που αφορά άμεσα την καθημερινότητά μας αλλά ούτε και την εξέλιξη των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε.
Εγώ θα έλεγα πως κάνει λάθος και θα εξηγήσω γιατί.

Όλοι γνωρίζουμε ότι όλα τα συνθετικά που περιέχουν το εγώ τα αντιμετωπίζουμε εχθρικά σε σχέση με το εμείς.
Ο εγωισμός παράδειγμα ή ο εγωκεντρισμός, όσο και η εγωπάθεια, είναι αρνητικές καταστάσεις όταν δεν αντιπροσωπεύουν εμάς αλλά κάποιον άλλον.
Αλλά ας το δούμε από άλλη οπτική γωνία.
Το σίγουρο είναι ότι για να υπάρχει το εμείς, πρέπει να υπάρχει το εγώ και το κάθε εσύ.
Όσο πιο ενισχυμένο υπάρχει το εγώ και το εσύ, τόσο πιο δυνατό αποτέλεσμα μπορεί να μας δώσει το εμείς.
Το εμείς σημαίνει συνεργασίες , σημαίνει ομάδες και το επικίνδυνο είναι να περιέχουν ισχυρές προσωπικότητες που θα αντιλαμβάνονταν το λάθος , εάν κάποιος έδινε εσφαλμένη εντολή.
Έτσι το εγώ πρέπει να ζει κάτω από μια αίσθηση ενοχής και πανικού ώστε να μην έχει την απόλυτη εξουσία.
Οι ομάδες είναι απαραίτητες μέσα στην κοινωνική τάξη αλλά χωρίς δυνατές προσωπικότητες.
Έχω παρατηρήσει τώρα τελευταία πολλοί να κάνουν αναφορά σχετικά με την ανάγκη συνεργασιών, αλλά το εμπόδιο είναι η αρχηγεία.
Εδώ το εγώ θα βρεθεί σε μια κατάσταση πανικού και τα λάθη που θα συμβούν, είναι περισσότερο ένδειξη αστάθειας και αβεβαιότητας , πάρα σιγουριάς κι εμπιστοσύνης στον εαυτό μας.
Για το θέμα αρχηγίας φυσικά θα φανεί ως πρόβλημα ο εγωισμός μα δεν θα είναι η αλήθεια.
Το πρόβλημα θα είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης που έχει κάποιος για τον εαυτό του.
Θα θεωρήσει κάποιος προσωπικό θέμα του καθενός αυτή την κατάσταση και θα μου επιτρέψει να του πω πως κάνει λάθος.
Ας δούμε τώρα την σημερινή κατάσταση και την αδράνεια που επικρατεί για κάποια αντίδραση.
Ας τοποθετήσουμε τώρα με την σειρά τα πράγματα επιδιώκοντας μια τάξη για να διακρίνουμε ένα μέρος από την αλήθεια..
Εάν κοιτάξουμε από ψηλά την κοινωνία, θα διακρίνουμε μια πελώρια μάζα από μονάδες που την κατευθύνει μια μικρή ομάδα, με την ονομασία εμείς.
Η διαφορά που υπάρχει είναι τα πολλά εγώ με ένα μικρό εμείς.
Το μικρό εμείς που κατευθύνει τα πολλά εγώ, έχει μια τάξη και δεν είναι απαραίτητο να το αποτελούν ισχυρά εγώ.
Αυτό θα μας βοηθήσει να διακρίνουμε την ύπαρξη του εμείς με ένα εγώ να επικρατεί τελικά, αλλά κατορθώνοντας να κρατά το εμείς ενωμένο, ώστε να διαχειρίζεται τις πολλές μονάδες.
Για να το κατορθώσει αυτό το ένα εγώ που είναι το κεφάλι, θα μοιράσει αρμοδιότητες στα άλλα εγώ, προσφέροντας τους εξουσίες που θα τους ενισχύσει το εγώ.
Αυτή είναι η μορφή των σημερινών κομμάτων, που ποτέ δεν θα επιδιώξουν την πνευματική άνοδο των πολλών εγώ που κατευθύνουν.
Αυτό που συμβαίνει πραγματικά σήμερα είναι πολύ υπόγειο για να το διακρίνει εύκολα ο νους.
Η οικονομική αβεβαιότητα που υπάρχει, ασυναίσθητα δημιουργεί έναν πανικό στο εγώ του καθενός.
Η ανασφάλεια και ο φόβος ότι αύριο δεν θα έχει ίσως αυτό που είχε έως χθες, απασχολεί το νου ακατάπαυστα με αποτέλεσμα να βλέπει την θέση της εξουσίας ως λύση.
Μέσα στον πανικό επιλέγει συνωμοσία με τους ανθρώπους της εξουσίας , ακόμα και αν γνωρίζει ότι αυτό είναι λάθος.
Η εξουσία του έχει προσφέρει την όψη της πολυτέλειας ως ένα σημείο αδύναμο του ανθρώπου που ενισχύει το εγώ του.
Η εξουσία ζει μέσα στην πολυτέλεια, επιδεικνύοντας την έντονα, με την αίσθηση ότι έχει την δύναμη.
Όλο αυτό το παιχνίδι είναι αποτέλεσμα της άγνοιάς μας των αξιών.
Όλα αυτά συμβαίνουν από την έλλειψη παιδείας.
Από την απουσία του γνώθι σαυτόν .
Από την απουσία του μέτρον άριστον.
Ίσως αναρωτηθείτε γιατί το γράφω αυτό, αλλά η απάντηση είναι πολύ απλή.
Το γνώθι σαυτόν, σε βοηθά να δημιουργήσεις ένα δυνατό εγώ που δεν έχει φόβο απέναντι στο εμείς και τότε οι συνεργασίες μπορούν να επιτευχθούν χωρίς την ύπαρξη φόβου απέναντι σε αυτόν που κατέχει μια θέση αρχηγίας.
Ο καθένας γνωρίζει τις ικανότητές του και αναγνωρίζει τις ικανότητες του άλλου, έτσι ταυτόχρονα αποδέχεται την θέση που του αναλογεί.
Το μέτρον άριστον κρατά την ισορροπία ανάμεσα στο εγώ και το εσύ ώστε το αποτέλεσμα του εμείς, να έχει άριστα αποτελέσματα.
Για μια ακόμα φορά θα γράψω πως οι αρχαίοι πρόγονοί μας , μας έχουν τα πάντα έτοιμα για ένα καλύτερο αύριο.
Μένει μόνο να αναγνωρίσουμε το έργο τους και να το προστατεύουμε όπως του αξίζει.
Μένει μόνο να αισθανθούμε υπερήφανοι που ήμαστε Έλληνες και να αναλάβουμε την ολοκλήρωση του έργου τους, ως κληρονομιά.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε και να αποτινάξουμε από πάνω μας, αυτή την από αιώνες σκλαβιά.
Χαράλαμπος Μπάστας
Ιδρυτής και πρόεδρος
Ενωμένη Κίνησης Ελλήνων.
( ΕΝ.Κ.Ε )
Ερευνητής συγγραφέας.

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

Η πολιτική υπάρχει για να την απασχολεί το κάθε πρόβλημα που βασανίζει τον λαό και όχι να απασχολεί τους πολιτικούς τι είπε και τι έκανε ένας άλλος υποψήφιος πολιτικός της οκάς.



Δημοκρατία.
Μια μικρή υποψία

Θα ήταν το 592 π.Χ όταν δημοσιεύτηκαν οι νόμοι που θέσπισε ο Σόλων.
Τα μέτρα αυτά , τα είπαν πολύ τολμηρά, όπως συμβαίνει συνήθως να διαπιστώνει ο νομοθέτης ότι τα συνηθισμένα μέτρα δεν αποδίδουν και υπάρχει άμεσα  η ανάγκη δραστικών και ριψοκίνδυνων  αλλαγών. 
Έκανε μια ανακατάταξη της φορολογίας,  βάση των τάξεων και των οικονομικών εσόδων και ζήτησε φόρους από τον καθένα, σύμφωνα με την θέση καθώς και την αμοιβή που είχε.  Μέσα στα μέτρα που έλαβε ήταν:
Κατάργησε τα  υφιστάμενα χρέη.
Απελευθέρωσε όσους Αθηναίους είχαν γίνει σκλάβοι από τα χρέη.
Κατάργησε τον δανεισμό που είχε σαν αποτέλεσμα την σκλαβιά τους.
Αμνήστευσε τα αδικήματα.
Η Δημοκρατία έκανε την πρώτη της παρουσία και η λαϊκή κυριαρχία εμφανίστηκε με λαμπρά αποτελέσματα.
Οι ιστορική ονόμασαν αυτά τα λίγα μέτρα που ανέφερα, ως πρώτο βήμα της Δημοκρατίας .


Εάν τώρα δούμε σήμερα την πολιτική που ακολουθούν οι πολιτικοί των κομμάτων, θα διαπιστώσουμε ότι φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτά τα μέτρα που έλαβε ο Σόλων στον καταπιεσμένο οικονομικά λαό . Θα διαπιστώσουμε ότι η νέα μορφή της Δημοκρατίας που μας παρουσιάζουν,  δεν είναι τόσο Δημοκρατική.
Όταν ζητάς να σου δώσει χρήματα κάποιος που του έχεις αφαιρέσει την εργασία και δεν έχει εισόδημα για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις σου, δυο συμβαίνουν.
Το ένα είναι πως γνωρίζεις την κατάσταση και επιδιώκεις να τον εξοντώσεις και το άλλο είναι πως είσαι ανίκανος να διαχειριστείς την κατάσταση με την αθλιότητα που προσφέρουν  τα μέτρα σου και πρέπει να απομακρυνθείς τρέχοντας.
Την πρώτη περίπτωση την ονομάζει κάποιος έγκλημα και την δεύτερη ηλιθιότητα.

Η αλήθεια είναι πως θαυμάζω την υπομονή του λαού και βρίσκω δικαιολογημένη την αδράνειά του.
Από την μια δεν έχουν δικαίωμα επιλογής καθώς τα παρακλάδια των κομμάτων που ξεφυτρώνουν δημιουργούνται για την ανακούφιση και εκτόνωση της οργής  των ψηφοφόρων, από την αδικία που εισπράττουν, μα πάντα  δημιουργημένα από τους ίδιους φορείς και το αποτέλεσμα είναι  τελικά να μην χάσουν την επαφή από τους ψηφοφόρους. Με την αδράνειά τους στην συνέχεια, αποδεικνύουν τον λόγο ύπαρξής τους.
Λόγια και φωνές στην αρχή, για να μαζέψουν τους απογοητευμένους και μετά σιωπή.
Πάντα το ίδιο βιολί.
Πάντα ο ίδιος Μανώλης που αλλάζει μόνο τα ρούχα του.
Παιχνίδι άσχημο απέναντι σε όλους αυτούς που αποκαλούν πρόβατα.
Οι ίδιοι και οι ίδιοι ανακυκλώνουν την ονομασία κόμμα και ιδεολογία, προσφέροντας διεξόδους που οδηγούν ξανά μέσα σε ένα στενό πλαίσιο τους επαναστατημένους.
Η ανυπαρξία ελευθερίας του λόγου μέσα στα κόμματα, με διαγραφές και η πιστή σε ότι λέει τελικά ο αρχηγός, είναι σημάδια που δεν έχουν την ονομασία Δημοκρατία.

Δεν γνωρίζω εάν αυτό που έχω μέσα στο μυαλό μου είναι αντιπροσωπευτικό την έννοιας Δημοκρατία, αλλά σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με ότι αντιπροσωπεύουν όλες οι μορφές των κομμάτων που λένε ότι αντιπροσωπεύουν τον λαό. 
Θα γράψω δυο πράγματα που δεν είναι της φαντασίας μου αλλά μια πραγματικότητα που εφάρμοσε ο Σόλων και πιστεύω ότι έχει ανάγκη ο τόπος μας σήμερα.
Πιστεύω να μην αναρωτηθεί κάποιος πως θα συμβούν αυτά , όταν εφαρμοστήκαν κάποτε και ονομάστηκαν πρώτα βήματα της Δημοκρατίας και συνετέλεσαν στην ανάπτυξη ενός  πολιτισμού που μετά ήρθαν κάποιοι για να το εξοντώσουν  θάβοντάς τον.

Μετέφερε στην εκκλησία του δήμου την αρμοδιότητα της εκλογής των αρχόντων.
Θέσπισε τη διαδικασία της κληρώσεως εκ προκρίτων πεντακοσιομεδίμνων για την εκλογή τους. Σύμφωνα με αυτή τη διαδικασία ο δήμος εξέλεγε ένα αριθμό υποψήφιων αρχόντων από το τέλος των πεντακοσιομεδίμνων και στη συνέχεια γινόταν κλήρωση για την ανάδειξη ενός από αυτούς τους υποψηφίους.
Ίδρυσε ένα νέο βουλευτικό σώμα, τη βουλή των τετρακοσίων (ή τετρακοσίους) και μετέφερε σε αυτό τις προβουλευτικές αρμοδιότητες που είχε ως τότε ο Άρειος Πάγος, δηλ. τη διαδικασία προκαταρκτικής επεξεργασίας των σχεδίων ψηφισμάτων που θα υποβάλλονταν στην εκκλησία του δήμου.
θέσπιση κοινωνικής πρόνοιας για αναπήρους και επικλήρους (θυγατέρες που κληρονομούσαν αποκλειστικά την πατρική περιουσία λόγω έλλειψης άρρενα κληρονόμου), μέτρα προστασίας της οικογένειας και του γάμου, που περιλάμβαναν μέτρα εναντίον της μοιχείας, του βιασμού, της μαστρωπείας και της πορνείας, υποχρέωση των γονέων να διδάξουν στα παιδιά τους κάποια τέχνη και απαλλαγή των τέκνων από τη φροντίδα των ηλικιωμένων γονέων τους, αν οι τελευταίοι δεν είχαν ανταποκριθεί σε αυτή την υποχρέωσή τους.
Συνολικά ο Σόλων ρύθμισε πάνω σε νέες βάσεις το δημόσιο, το ιδιωτικό και το ποινικό δίκαιο.

Θα διαπιστώσουμε με αυτό που διαβάσαμε ότι τελικά αντί για πρόοδο από τότε έως σήμερα , κάποιοι μας επέστρεψαν στην κατάσταση που επικρατούσε πριν τον Σόλωνα.
Θα διαπιστώσουμε την ίδια ανάγκη για λιγότερες θέσεις βουλευτών.
Την ίδια ανάγκη ανακατάταξης φορολογίας.
Την ίδια ανάγκη να ρυθμιστούν όσα θέματα αφορούν τον ιδιωτικό, δημόσιο τομέα.
Την ίδια ανάγκη προστασίας της οικογένειας.
Την ανάγκη να μεταφερθεί η επιλογή των βουλευτών στον λαό και όχι στους προέδρους των κομμάτων.
Η κατάργηση του δανδισμού που έχει σαν εξέλιξη την εξαθλίωση.
Την ανάγκη να καταργηθούν τα υφιστάμενα χρέη του λαού.

Θα μπορούσα εδώ να προσθέσω την ανάγκη απογαλακτισμού των νέων από τους γονείς και την απεξάρτηση τους.
Την επανεξέταση της συμπεριφοράς μας απέναντι στην πολιτιστική μας κληρονομία, που ξεκινά αιώνες π.Χ , που κρατούν καλά φιμωμένη κάποιοι παράγοντες.
Την ανάγκη επαναπροσδιορισμού του εκπαιδευτικού μας συστήματος, καθώς τώρα με την μορφή που έχει, εξυπηρετεί τις οικονομικές μας συναλλαγές και όχι την πνευματική μας ανάπτυξης.
Την ανάγκη φύλαξης της γλώσσας μας που θα εξαφανιστεί με το ρυθμό ανάπτυξης και χρήσης άλλων γλωσσών.
Την άμεση ανάγκη πρόνοιας για ευαίσθητες οικονομικά ομάδες άπορων και άκληρων ανθρώπων.
Την άμεση ανάγκη και υπεράσπιση της αξιοπρέπειας των πολιτών, ώστε να μην καταντούν επαίτες προβάλλοντας έντονα την κατάντια της κοινωνίας μας.

Υπάρχουν τόσα και άλλα τόσο που πρέπει και έχει χρέος να ασχοληθεί κάθε κόμμα και αντί αυτού βλέπεις διαμάχες μεταξύ τους, κοροϊδεύοντας πρώτα τους εαυτούς τους και μετά τον λαό, πρεσβεύοντας την ονομασία κόμματα.
Η πολιτική υπάρχει για να την απασχολεί το κάθε πρόβλημα που βασανίζει τον λαό και όχι να απασχολεί τους πολιτικούς τι είπε και τι έκανε ένας άλλος υποψήφιος πολιτικός της οκάς.
Ας πάψου να έχουν την ονομασία μόνο του Δημοκράτη και ας αποδείξουν ότι μπορούν να ενεργήσουν σαν Δημοκράτες.
Όσο για τους σοσιαλιστές και κομουνιστές, να δω πότε θα καταλάβουν ότι οι βάσεις της ιδεολογίας τους έχουν Δημοκρατικό χαρακτήρα ώστε να πάψου να προωθούν ξενόφερτα πολιτικά συστήματα που εξυπηρετούν μόνο τον υλικό ( οικονομικό ) και όχι τον πνευματικό τομέα ανάπτυξης και να ασχοληθούν με την Δημοκρατία που έχει καθαρά Ελληνικές θέσεις και βάσεις.

Χαράλαμπος Μπάστας
Ιδρυτής και πρόεδρος
Ενωμένη Κίνησης Ελλήνων.
( ΕΝ.Κ.Ε )
Δεν απαιτούμε τον παγκόσμιο σεβασμό για αυτό που ήμαστε σήμερα, μα ήμαστε βέβαιοι ότι θα τον κερδίσουμε, με αυτό που έχουμε την δυνατότητα να ήμαστε σύντομα, ώστε να το επιδείξουμε αύριο. 



OnLine Press by YannisM

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Υποστηρίζω το δικαίωμα στην πληροφορία και αγωνίζομαι για αυτόν τον σκοπό. Συλλέγω χρήσιμες πληροφορίες και τις μοιράζομαι με Φίλους και Συνεργάτες. Επικοινωνώ Πληροφορώ Ενημερώνω Σχεδιασμός και Υλοποίηση Ενημέρωσης μέσω Διαδικτύου