Βαρέθηκα όλους αυτούς που αναζητούν την αλήθεια στον αφρό μόνο και όχι σε όλη τη θάλασσα.

• 
  

  Μπάστας Χάρης

  
  

  Ξέρω θα ενοχλήσει πολλούς , οι προθέσεις μου είναι αγνές πιστέψτε με .
  Βαρέθηκα .
  
  Βαρέθηκα να θέλουν κάποιοι αποδείξεις ότι δεν είμαι ελέφαντας.
  Βαρέθηκα αυτούς που με ονομάζουν φασίστα , επειδή αγαπώ την πατρίδα μου.
  Βαρέθηκα να με λένε ρατσιστή επειδή αναφέρω το δράμα που ζουν η Έλληνες, από την λαοθάλασσα που έχει εισβάλει στην πατρίδα μου.
  Βαρέθηκα και αυτούς που με ονομάζουν αριστερό , επειδή λέω μην βαράτε τους αλλοδαπούς, αλλά αυτούς που δημιούργησαν αυτό το πρόβλημα της εκμετάλλευσης τους.
  Βαρέθηκα να με θέλουν διεθνιστή χωρίς πατρίδα και οικογένεια, χωρίς πατέρα και μάνα.
  Βαρέθηκα να βλέπω τεμπέληδες που ακολούθου κάθε απεργία μαζί με εργαζόμενους , μόνο και μόνο επειδή τους το είπε το κόμμα .
  Βαρέθηκα τη προσπάθεια μου να ανακαλύψω το σε ποια εργασία ανήκουν αυτοί, αφού σε όλες τις απεργίες έχουν συμμετοχή , σαν να ήταν η μοναδική τους εργασία, αυτή της συμμετοχής σε απεργίες.
  Βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους με ναζιστικά συνθήματα , χειρονομίες και πρακτικές, να διεκδικούν την προτίμηση του Ελληνικού λαού.
  Βαρέθηκα να τους βλέπω να δέρνουν μόνο αδύναμους , μα να μην τολμούν σε δυνατούς.
  Βαρέθηκα να διαμοιράζουν συνανθρώπους μου, σε δεξιά και αριστερά, σε ένα παιχνίδι φαγωμάρας, που καταλήγει πάντα σε αίμα.
  Βαρέθηκα τους φίλους και εχθρούς των αλλοδαπών, μα χωρίς να παίρνουν θέση για αυτούς που τους προσφέρουν εργασία και στέγη.
  Βαρέθηκα να βλέπω παντού την εκμετάλλευση, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς, με θύματα πρώτα τους Έλληνες και μετά κάθε άλλης εθνικότητας άνθρωπο.
  Βαρέθηκα να διαβάζω και να ακούω παντού, για προστάτες, φροντιστές, αντιπρόσωπους, μα με μόνο στόχο των όσων λένε και κάνουν, το προσωπικό τους συμφέρον.
  Βαρέθηκα όλους αυτούς που αναζητούν την αλήθεια στον αφρό μόνο και όχι σε όλη τη θάλασσα.
  Βαρέθηκα τους τάχα και τους δήθεν.
  Βαρέθηκα αυτούς τους γραβατάκιδες ποιητές που γράφουν για την ελευθερία , τον πόνο, την πείνα , την δυστυχία , έχοντας σαν μόνιμη κατοικία, ένα ροζ σύννεφο και κρατώντας ένα καλάμι να θεωρούν ότι είναι η ιπτάμενη σκούπα τους.
  Βαρέθηκα να μην τολμά κανένας της ελευθερίας του , έχοντας παραδοθεί στην μοίρα που τον οδηγεί στη σταύρωση του.
  Βαρέθηκα τόσα και τόσα, ακόμα και το ότι κάθομαι σε μια καρέκλα και γράφω.
  Βαρέθηκα να περιμένω.
  Μα δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, παρά μόνο να βαριέμαι, περιμένοντας, βλέποντας, ακούγοντας και διαβάζοντας, θλιμμένος , μα όχι απογοητευμένος.
  ΧΜπάστας